Doğada bir yavru kaybolduğunda korkar ve ağlar. Kaygı ve hüzün, kaybolan yavrunun ailesine ulaşmasında ona yoldaş olur.
Bir meslektaşım, bir danışanının “İçimde bir boşluk var” dediğinden şaşkınlıkla bahsetmişti. Şaşkınlıkla “Üstelik anlattığı kadarıyla adam hayal ettiğim pek çok şeye sahipti” demişti. Adamın sözünü ettiği boşluk, görüşme odasında ikisi için de “kaybolmuşluk” olmuştu.
Doğada bir yavru kaybolduğunda korkar ve ağlar. Kaygı ve hüzün, kaybolan yavrunun ailesine ulaşmasında ona yoldaş olur. Bu sesle çevresindeki bakım verenleri çağırmak ister. Kaybolmuşluk bir sorundur; ancak hüzün ve korku sorundan ziyade yol arkadaşıdır. Doğa kendi dengesiyle vardır. Ağlama sesine karşılık bulamayan yavru sessizleşerek içine kapanır. Çünkü çevre, yavrunun ağlamalarına karşılık verilmediğini gören avcılarla doludur. Yavruyu sessizleştiren “bunalım”, bir düşman değil onu koruyan bir arkadaştır.
Tek amaç “İYİ HİSSETMEK” olduğunda “KAYBOLMUŞLUK” sorunu görünmez olur. Kaybolmuşluktan bizi kurtaracak olan arkadaşlar, yok edilecek düşmanlara dönüşür.
Oysa hüzün ve kaygı bizi arayışta tutacak yol arkadaşlarıdır. “İYİ HİSSETMEK” ise bizi oyalacaktır belki; ancak kaybolmuşluk her aklımıza geldiğinde hüzün ve kaygı tekrar belirecektir. Sonrası yine “İYİ HİSSETME SAVAŞI” ve o duyguların yok edilmesi mücadelesi olacaktır. Peki ya kaybolan o yavru?
Onun çözümü arayıp bulmaktır, “İYİ HİSSETMEK” değil.
Davranışsal Esneme, kaybolmuş yavrunun başını okşayan eldir ve der ki:
“Seni kaybolmuşluğunla temas ettireceğim. Arkadaşlarından korkmamayı öğreteceğim. Sana kaybolmuşluğunu unutturmayacağım ki aramaya devam edebilesin. Kaybolmuşluğun çözümü eğlenmek ve oyalanmak değil. Sana bir yönde yürümeyi öğreteceğim. Bu arayışta hava hep güneşli olmaz. BEN SANA YAĞMURUN ALTINDA YÜRÜMEYİ DE ÖĞRETECEĞİM.”
Günlük yazıları Instagram’da takip edebilirsiniz. @aynagonul
Kitabı bulabileceğiniz bağlantılar: